15 Ocak 1902 Selanik doğumlu Nazım’ın 112. yaşgünü ve sevgili doktoru Galina’nın 96. doğum gününü Votkinski’de Galina’nın evinde kutladık. Ardından da Moskova’da Nazım’ın öldüğü evin önünde dostlarıyla bir anma ziyareti yaptık. Nazım’ın ölümüne neden olan son eşi Vera’nın çılgın kızı bize evin kapısını açmadı. Biz de Nazım’ın her sabah yürüyüşünü yaptığı parkta ve Moskova Nazım Hikmet Kütüphanesi’nde ve mezarı bağında anıldı.
Nâzım Hikmet’in yazdığı, 1957′de Moskova’da sahnelenen “İvan İvanoviç Var mıydı, Yok muydu?” adlı oyunun KGB tarafından yasaklanmasın ardından, önce intihara kalkışır ve ardında da Asya’da bulunan Türk yurtlarına trenle uzun bir yolculuk yapar.
Benim de aynı güzergâhı ve Nâzım’ın gittiği yerleri kapsayan 10 bin kilometrelik ve üç hafta süren adım adım Türk yurtları gezim sürüyor… Asya coğrafyasında etkin izleri bulunan yaşayan etnik kültürlerden Kam-Şaman geleneğinin sürdürücüsü Altay, Hakas, Yakut ve Tuva Şaman Türkleriyle tanıştım… Sibirya’da Volga’nın yanı sıra; Obi ve Yenisey Irmakları ile Baykal Gölü çevresinde otağ kuran halklar ve kuşlarla konuşup koklaşan şaman törenlerine katıldım.
Tuva’nın başkenti Kızıl şehrindeki bir Şaman hastanesinde, Kutsal Şifacı Şaman Ana’nın ardında; 21 Mart günü Nevruz (Yenigün) Bayramı’nda, akıl hastanesinin bahçesinde yakılan dev şaman ateşi etrafında, doktorların hastalarla birlikte kol kola, döne döne, yan yana ve yana yana dans edişi sırasında, Psikolog Dr. Olga Kharitidi ile birlikte yapılan içsel yolculukta; Nâzım Hikmet’in “Masallar Masalı” adlı şiir sanki gerçek oluyordu.
Ve Nâzım Hikmet, bu geziden döndükten sonra şöyle der: “Benim esin kaynağım: Türk masalları, efsaneleri, destanları, dansları, sevdaları, türküleri, folklörü ve kültürüdür…”